Squash

‘Anton is een griezel’, aldus Jo, de baas van Squash Utrecht. Jo kijkt GTST, eerst dagelijks, nu af en toe: ‘Als die gore scriptschrijvers er een keer niet zo’n bende van hebben gemaakt,’ verzucht ze. Jo is een kijker van de oude stempel. Smachtend kijkt ze uit naar de dag dat dokter Peer zijn herintrede doet of Helen Helmink weer ’s ouderwets een schaar uit haar fietszadel trekt. ‘Dat is nog eens wat anders dan iemand gewoon voor zijn harses slaan, dat ken ik zelf ook nog wel verzinnen’, verzucht ze voor een tweede keer.

Ik wacht ongeduldig tot Jo haar GTST-frustraties omzet in het nummer van de baan waarop Frank en ik spelen. Dat dat vrij lang duurt, heb ik zelf in de hand gewerkt door op (squash)dag 1 te kennen te geven dat ik ook wel ’s kijk. Jo ziet in mij sindsdien haar steun en toeverlaat als het gaat om de sores van Edwin, Ricky, Anton, de hele verzameling. Als ze uitgeraasd is noemt ze terloops de baan, niet zonder een lichte ergernis door te laten klinken over het uitblijven van deskundig GTST-commentaar. ‘Baantje twaalf’, verzucht Jo voor een derde keer.

Ik loop naar baantje twaalf en passeer onderweg een paar ranke, kalende mannen met een getergd gezicht, die hun training opnemen op video. Ik kijk vol ontzag naar rally’s die minuten duren en trek intussen mijn schoenen aan, die ik thuis met zwart plakband heb behoed voor vroegtijdige ontbinding. Opzichtig haal ik vervolgens een balletje met twee gele stippen tevoorschijn, het type balletje dat zegt: mijn bespeler doet het niet voor het eerst. Dat ik me hiertoe laat verleiden, wijt ik aan de videoboys achter ons. En aan mijn zwaar verminkte schoenen. Het is niet iets zieligs, maak ik mezelf wijs, ik heb gewoon een flinke achterstand goed te maken.

Voornamelijk op Frank, die niet veel later met een zak wortels, gehuld in een Intershirt en op de schoenen van vriendin Merel binnen komt lopen. Ik heb vooralsnog minder dan 1% van onze wedstrijden gewonnen, maar vandaag maak ik kans, zoveel is duidelijk. Na een half uur bijpraten gaan we de baan op. Het inspelen verloopt goed, voor ons gevoel: binnen een paar minuten rammen we de stippen letterlijk en figuurlijk van het balletje. De mannen achter ons kijken zo nu en dan geanimeerd om en lachen in hun subtiele squashvuistjes om het geweld waarmee we elke bal wegperen. Wij weten niet beter en gooien het, wanneer we merken dat de twee stippen op het spel staan, op de verrassing die onze stijl bij doorgewinterde tegenstanders teweeg zal brengen.

Bij een 4-1 achterstand in sets komt Rob ineens de baan op. ‘Jongens, jullie hebben een leuke techniek, maar slaan veel te veel korte ballen’, is zijn ongewilde advies. Rob is trainer, maar bovenal scout. Als Rob met een blocnote in zijn hand langer dan twee minuten naar je autodidactische gezwaai kijkt, zit je gebakken. Waarvoor je in dat geval precies in aanmerking komt, is niet duidelijk. Misschien dat je op den duur zelf als scout aan de slag kan. Dat Rob dan scouts kan scouten. Of scouts die scouts scouten. Rob denkt altijd een stap verder. Ik ook: vandaag een set, morgen twee. 

Taarten van Abel

‘Ik heb een paar punten die ik met je wil bespreken. Dat wil ik doen in jouw mobiele bakkerij. Loop er mee rond, al minstens zeven weken. Kom alsjeblieft met je bakspullen bij mij.’ Volgehangen met bakspullen komt Abel al meer dan honderd afleveringen langs bij kinderen die samen met hem een taart willen bakken. Abel, met zo’n naam kun je bij mij, Abelfan van het eerste (en daarmee ook meteen het laatste) uur, niets fout doen. Ook als je eigenlijk Siemon de Jong heet en een tattoo op je onderbeen hebt.

Vandaag gaat Abel naar Julia. Julia is alleen thuis. Haar ouders zijn verzocht het pand te verlaten: vader drie jaar geleden door moeder, moeder vandaag door iemand van het programma. Julia wil namelijk een taart bakken, een taart voor haar opa. En als er iets vervelend is tijdens het bakken van een taart, dan is het natuurlijk de bemoeizucht van je ouder(s). Abel mag wel meehelpen, mits hij vier tassen met suiker meeneemt en de hond uitlaat. 

Ik vind Taarten van Abel het beste tv-programma van Nederland. Ik durf dit te beweren, want ik zie nagenoeg alles. De gesprekken die de kinderen met Abel voeren, ogen oprecht en natuurlijk en gaan over van alles, over belangrijke en minder belangrijke dingen. Geen ingestudeerde open deuren, geen opgewonden botoxhoofden die om de drie seconden ‘super’ en ‘bizar’ roepen. De kinderen vertellen wat ze willen vertellen en Abel reageert en bakt.

Zo ook bij Julia thuis. Als de hond een kijkje komt nemen, vraagt Abel naar de naam en het ras van de hond. ‘Beide Boomer’, antwoordt Julia. ‘Duidelijk.’, zegt Abel. En ze bakken verder. De aflevering duurt twintig minuten en bestaat voor het grootste deel uit de momenten dat Julia zin heeft om te praten. Ze praat over ijsjes, Oerle en uitgaanscentrum De Kers. Via uitgaanscentrum De Kers komt ze bij haar opa, de eigenaar. Ze weet pas sinds kort dat opa haar opa is. Haar tante had het verklapt, per ongeluk. Opa is aardig, grappig, heeft een bril, een snor en een staartje. Julia heeft hem nu een paar keer gezien.

De taart bestaat uit allemaal snorren, brillen en staartjes van marsepein, genoeg om een gebit mee te vernietigen - gelukkig loopt opa dat gevaar niet meer. Julia loopt er voorzichtig mee naar De Kers. Opa is blij verrast en pakt haar flink beet. Abel is dan al lang en breed uit beeld. Hij vraagt Julia niet hoe ze zich voelt. Dat kan misschien als opa weer friet bakt en de camera’s uit zijn.

Erben en Erik

Het is maandagavond, 6 februari 2012. Buiten is het bitterkoud. De koek en zopie zijn niet aan te slepen, ijsmeesters vallen over elkaar heen om de dikte van het ijs te meten; er wordt gestrooid met centimeters. In Friesland zitten Erben en Erik bij het haardvuur. De Wereld Draait Door staat aan, ze spelen Monopoly.

'Ah, fuck, Erik, ik moet de gevangenis in.'

'Meen je dat nou? Heb je Elfstedenkruisjes nagemaakt?'

'Nee, in het spel. Ik moet naar de gevangenis. En ik ga niet langs start.'

'Gaat ie niet van start? Echt waar? Maar dat is verschrikkelijk!'

'Nee, ik ga niet lángs start. Maar… Het zal toch niet waar zijn hè.'

'Erben, joh, doe niet zo kinderachtig hee, het is maar een spel.'

'Wat zeg je nou? Het is maar een spel?'

'Ja, dat is het toch? Gewoon een route langs verschillende steden.'

'Dit is een grapje hè? Dit doe je om me te stangen? Zeg dat dat het is.'

'Jezus, Erben, maak je je nu werkelijk druk om het verzamelen van een heleboel geld?'

'Ja, daar maak ik me zeker druk om! Of dacht je soms dat ik dit allemaal voor de lol deed?'

'Wat?'

'Nou, het hele algemene fonds.'

'Ja, dat dacht ik. Gek he? Dat ik dacht dat je voor de lol al die huizen kocht.'

'Dat doe ik met het geld dat mij beloofd is, Erik.'

'Maar dat geld is nep, Erben, dat geld bestaat niet. Dat weet je toch ook wel?'

'Hoezo, dan?'

'Erben, je moet niet ergens van uitgaan voordat je zeker weet dat het waar is.'

'Wacht even. Heb jij het nou over Monopoly?'

'Wacht even. Heb jij het nou over de Elfstedentocht?'
'Laten we gaan Ganzenborden. Dit wordt me te ingewikkeld.'
'Als je maar niet denkt dat ik een beurt oversla.'
'Maak je niet ongerust. Morgen zijn we gewoon weer op alle zenders te zien.'
'Mooi.'
'It giet oan.'

Leeftijd

Morgen word ik negen. Dan krijg ik een hond. Daarna ben ik een jongen met een hond. Duidelijk de acht jaar ontgroeid. Een jongen van acht heeft geen hond. Dat is onverantwoord.

Morgen word ik tien. Dan krijg ik een keyboard. Daarna ben ik een jongen met een keyboard. Duidelijk de negen jaar ontgroeid. Een jongen van negen heeft geen keyboard. Hooguit een hond.

In mijn team zitten jongens van veertien. Ik ben dertien, maar ik wil graag veertien zijn. Veertien is een mooie leeftijd, waarop je niet meer zo dertien bent: zo onhandig en zo verlegen.

Ik ben veertien. Er is niks aan, aan veertien zijn. Achttien zijn, dat wil ik. Net zo oud als mijn broer. Als je achttien bent, dan ben je volwassen, dan ben je af. Zoals je dan bent, zo blijf je, voor altijd. Of in ieder geval voor een lange tijd.

Vorige maand vierde ik mijn verjaardag, mijn achttiende. De maand erna zat vol onzekerheid, twijfel, noem maar op. Niks voor iemand die net achttien is geworden. Ik maak er maar het beste van; het zal wel snel zakken.

Ik ben nu 23. Het enige wezenlijke verschil met achttien zijn zit ‘m in het feit dat ik mijn leeftijd sinds een paar jaar in cijfers mag schrijven. Ik ben wel veranderd, maar die veranderingen staan los van leeftijd, denk ik. Maar misschien is die gedachte wel typerend voor een 23-jarige.

Morgen word ik dertig. Dan krijg ik een kaart met een grapje erop: ‘Je ziet er nog niets van, hoor.’ Daarna ben ik een man met zo’n kaartje. Duidelijk de 29 gepasseerd. Een man van 29 heeft niet zo’n kaart. De mazzelaar.

Kamernet

Hey daar kwartelstraatbewoners!

Als jullie op zoek zijn naar een chille, relaxte, spontane, gezellige, vrolijke meid die overal voor in is, dan ben je bij mij helemaal aan het goeie adres!

Ik zal eerst iets over mezelf vertellen:

Ik ben Chrissy Liché, 18 jaartjes oud (bijna 19, hihi) en studeer vanaf dit jaar Leegheid in Utrecht. Daarnaast zit ik bij 23 verenigingen en fitness ik elke dag zes keer om lekker in shape te blijven. Ik zou het superchill vinden om een kamertje in het centrum te hebben, lekker dicht bij de stad, dan kan ik lekker vaak stappen, haha;););):):):D:p:P:p.

Ik hou van gezelligheid, stappen dus:p:):D:D;), leuke dingen doen, gezellig samen met vriendinnen op de bank hangen, af en toe een terrasje pakken, een drankje doen of een hapje eten, lekker filmpje pakken op zijn tijd, maar vind het ook relaxt om lekker mijn eigen ding te doen en gewoon zeg maar helemaal niks uit te voeren, haha;););):):):D:p:P:p.

Jullie kamertje sprak me helemaal aan. Vooral de ligging en de prijs zijn echt helemaal super! Ik woon nu nog in een gehucht vlakbij Eindhoven, bij me ouders, maar dat hou ik echt niet meer vol haha ;);):D:p. Ik hoop dan ook dat ik snel in Utrecht kan wonen en lekker kan gaan genieten van het studentenleven:):):).

Zo, wat kan ik nog meer over mezelf vertellen hahaha;);):p. Ik ben best wel netjes en schoon maar ook weer niet echt heel erg ofzo, ik ben altijd vrolijk maar ook wel ’s niet, net als iedereen;););). Verder heb ik geen huisdieren hahahaha en rook ik niet, alleen op feestjes, maar dat telt niet;););):):):D:p:P:p.

Hopelijk word ik uitgenodigd voor jullie hospiteeravond. Je kunt me altijd facebooken als je benieuwd bent naar me foto’s hahaha:p:P:D. Ik vertel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel graag meer over mezelf, maar dan ‘live’, hahaha ;););):):):D:p:P:p.

Liefs,

Chrissyxxx

Nog 57 berichtjes te gaan.