Vandaag is de dag waarop Diederik Samsom en Mark Rutte voor
het eerst draagvlak zagen voor een kabinet met ten minste hun partijen. En dat al
na de bescheiden inmenging van verkenner Henk Kamp – vroeger bij de
scouting ook al verkenner. Dat stemt hoopvol, al zou je ook kunnen zeggen dat
beide lijsttrekkers het draagvlak afgelopen woensdag in de maag gesplitst
kregen. ‘De kiezer heeft gesproken’, zo vatte Fleur Agema de overduidelijke
uitslag niet al te inventief samen.
Ik wist al een paar dagen eerder dat er draagvlak was. Niet zozeer
voor de coalitie PvdA-VVD(-…), maar voor samenwerking in het algemeen, voor
elke denkbare coalitie. Een half uur in nachtkroeg ’t Pandje was daarvoor afdoende.
Vrijdagnacht: in de trein van Amsterdam naar Utrecht is geen lege stoel te bekennen. Tientallen mensen liggen overdwars op de tweezitters te slapen of
staan in de rij om een stukje rails te bedekken met hun maaginhoud. Ik sta
onhandig te wiebelen in een tussencoupé, door de NS om onbegrijpelijke redenen
een balkon genoemd – met frisse lucht heeft het barweinig te maken. In Utrecht
rollen de meesten de trein uit. Ik moet zeggen dat mijn evenwicht ook betere
tijden heeft gekend. Vanavond nog. Toch voel ik me niet dronken. Voor het woord
‘aangeschoten’ ben ik allergisch, dus houd ik het op nuchter.
Een paar uur later zit ik samen met een vriend in ’t Pandje.
’t Pandje is de enige kroeg in Utrecht waar je niet voor maar na het uitgaan naartoe gaat.
Het laatste beetje nuchterheid dat je met je meebrengt wordt daar, met behulp van
een paar dodelijke vazen bier, resoluut de deur gewezen. Normaal gesproken hang
je vervolgens op je nek in één van de oude houten stoelen en mompel je een paar
laatste woorden tegen de persoon die nog in je vervaagde gezichtsveld valt.
Daarna is de tank leeg en strompel je naar huis. Als iemand de volgende dag aan
je vraagt hoe het was, kun je volstaan met: Pandje. Zo’n avond.
Deze keer verloopt het anders. In de trein hebben we op de mensen
om ons heen een forse drinkachterstand opgelopen. De magie van ’t Pandje is
ineens ver te zoeken. Wat overblijft is een oude kroeg met een drijfnatte vloer
met daarop een gezelschap zo bont dat het Nederlandse politieke stelsel, tot
aan de Piratenpartij, zich gepresenteerd zou zien. We gaan zitten. Ons tafeltje
ontsnapt aan ieders wellustige aandacht. We zijn buitengesloten door het vermoeide lichaam van een man met een degelijke polo die met zijn kont op
ons tafeltje steunt terwijl hij met drie mannen met bril en een vrouw met bril
praat over een survivalkamp.
Als de man een biertje gaat halen zien we onze andere kroeggenoten:
twee breedgeschouderde mannen met truien vol merknamen en onduidelijke nummers
slaan vertwijfeld op een gokkast. Als er twee blonde diva’s op het gedreun
afkomen houden ze er direct mee op: tijd om te oogsten. Er wordt een soort
stoelendans gedanst die voor één van de kleerkasten een teruggang naar de
gokkast betekent; de andere man loopt met beide dames de deur uit.
Aan de bar zit een kroegeigenaar en – nou ja zeg – aan het
tafeltje even verderop zit er nog één! Beduusd van zowel dit feit als het feit
dat we beide mannen als kroegbazen herkenden, ontgaat ons het kortgejurkte
meisje dat naast de eigenaar aan de bar zit volledig. Ze wordt met elke
inhalige aanblik een paar jaar jonger. Als ze met de kroegeigenaar mee naar
huis loopt, schatten we haar op 25, hooguit. Bij de man komen we uit op het
dubbele.
Na het vertrek van de kroegeigenaar en zijn verovering
passeert een lange, slungelige jongen met een door het corps platgewalst kapsel.
Hij lijkt op zoek naar iemand die met hem mee wil, waarnaartoe is niet duidelijk. De politieke parallellen
dienen zich met bakken tegelijk aan. Als de degelijke poloman na een
korte uitstap naar een andere plaats in de bebrilde cirkel zijn vertrouwde plek
aan onze tafel weer inneemt, besluiten we dat het tijd is om te gaan; voordat ook wij aan de beurt komen. Onderweg naar
huis passeren we een gevallen vrouw. Ze likt haar wonden. Als we haar vragen
wat eraan scheelt, zegt ze: ‘De kiezer heeft gesproken.’
