Veel mensen willen in hun leven graag nog eens iets doen wat
ze eigenlijk niet durven. Angsten overwinnen doet het goed. Je laat aan anderen
zien dat je bereid bent om je grenzen te verleggen of op te geven, je laat zien
dat je een taaie bent. Ik vind dat een zwaktebod. Waarom zou je iets doen wat
je niet durft? En waarom zou dat flink zijn? Ik moet er niet aan denken mijn grenzen
te verleggen. Waarvoor zou ik grenzen stellen als ik ze, op momenten waarop ze
in het geding zijn, ga verleggen? Wat zijn mijn grenzen dan waard geweest?
Zelf heb ik mijn angst om te vliegen lang aangevochten, en
daarmee geprobeerd mijn grenzen te verleggen. Niet per se voor anderen, maar ook
niet per se voor mezelf. Nu ik, na jarenlang geëmmer met medicijnen, trucs en
afleidingsmanoeuvres, de strijdbijl wat
vliegen betreft heb begraven, heb ik des te meer bewondering voor iemand als Dennis
Bergkamp. Omdat hij in een eerder stadium, en onder veel grotere druk, zijn
grenzen stelde en bewaakte. En daarmee belangrijke wedstrijden en mooie trips aan
zijn neus voorbij liet gaan; trips naar mysterieuze steden die hij en ik alleen
kennen van de voetbalclubs die er gevestigd zijn.
Maar ook – elk nadeel … – naar Spaanse of Griekse badplaatsen waar je met zijn allen Nederlands praat, dezelfde dingen eet en dezelfde dingen
doet. Bungeejumpen bijvoorbeeld. Ik snap niet wat daar leuk aan is, maar ik snap
vooral de motivatie niet van mensen die eigenlijk niet willen. Waarom zou je je, na een aantal
dagen je helemaal nergens druk om te hebben gemaakt, vol weerzin naar boven
laten takelen en vervolgens naar beneden laten smijten? En dat alles voor een XXXL-shirt
met ‘I did it’ en een wellustige blik van het meisje van de bungeejump. Op tv
– mijn grenzen komen niet overal – zie ik achter elkaar de doodsbange gezichten en
bevende ledematen voorbijkomen. De kleur die op het strand met zoveel moeite is gewonnen verdwijnt als sneeuw voor de zon. Maar ze doen het maar mooi.
Terwijl: als dezelfde mensen na de vakanties hun werkende leven in gang zetten of voortzetten, laten ze gewillig hun pas gekweekte branie verregenen door het angstzweet om hen heen. Ze gaan zich dag in dag uit bezighouden
met weeralarmen, het gevaar van asbest muren, skimmers, de Mayakalender en
trillende kantoorgebouwen. Het worden bange mensen, bang
gemaakt door berichten over de kans dat je met factor 50 toch huidkanker krijgt
en bang geworden door een gebrek aan weerbaarheid. Deze had in de
vakantie gestalte kunnen krijgen, maar viel met 'I did it' mee de afgrond in.
