Een verificatiecode moet me de toegang verschaffen tot een
site waarop ik de eerste aflevering van een nieuwe serie kan bekijken. Als je tegenwoordig
mee wil tellen kijk je series, het liefst zoveel mogelijk tegelijk. Ik doe mijn
best. De verificatiecode is onleesbaar, maar dan ook echt absoluut onleesbaar.
Ik sla gefrustreerd wat toetsen aan. De code klopt. Ik geloof er niks van. Wat
een zinloze onderneming.
Net zoals de bonuskaart. Ik heb me daar al eerder over
opgewonden, maar daarna is het alleen maar erger geworden. Als ik nu zonder
bonuskaart bij de kassa sta, toetst de caissière direct een code in. De korting
treedt dan automatisch in werking. En daar moet ik blij mee zijn, hoor ik aan
de toon van de caissière. ‘Ik heb het voor u aangeslagen, hoor.’ Het zal wel,
maar ik laat me niet zo makkelijk afschepen. ‘Nee, dankjewel, ik wil graag de
volle mep betalen. Kan dat ook?’
Op het terras waar ik twee bier en een portie bitterballen
afreken wordt voor het gemak de fooi erbij geteld. Tien procent van zeven euro
veertig: vierenzeventig eurocent. Waarom staat daar het woord ‘fooi’ bij? En
niet ‘restant van het hierboven nog niet helemaal correct weergegeven bedrag
voor twee biertjes en een portie bitterballen’? Want fooi geven op commando
bestaat niet. Fooi impliceert een vrijwilligheid die niet vertegenwoordigd kan
worden op bonnetjes!
Ook de politie schijnt moeite te hebben met bonnetjes, en
dan vooral ze te onderscheiden van rijbewijzen. Negen van de vijfentwintig
politiekorpsen straft beschonken fietsers met het innemen van hun autorijbewijs,
in plaats van met een boete. Maar de fietsers zitten niet in een auto, dus
heeft het rijbewijs niets met het hele voorval te maken. Dat is zoiets als je
geliefde een klap verkopen omdat hij voordat jullie een relatie hadden met een
ander naar bed is gegaan. Dan zal hij het vast ook wel… Ja, ja, zo ken ik er
nog wel een paar.
Zo kun je in de trein de deuren openen, om op die manier op
het perron te geraken. En die knop wordt door tientallen vingers tegelijk
ingedrukt. Maar nooit op het goede moment! Altijd drie minuten voordat de trein
tot stilstand komt. En dan kun je de trein nog niet uit, want dan plons je op het
aangrenzende spoor recht in de koffiekan van de onderhoudsmedewerkers. Pas als
de trein stilstaat geven de vingers de moed op. Waarom? Dit is juist het
moment! Ga ervoor! Druk, Forest, druk!
Misschien heeft het te iets te maken met de verwachte
aankomsttijd. Die staat in de sprinters vermeld op een LCD-scherm waarop ook de
leugenachtige informatie weergegeven
wordt dat er in de trein verbinding met internet gemaakt kan worden. Het te
lezen tijdstip is alleen helemaal niet de verwachte aankomsttijd, het is de aankomsttijd!
Immers, hoe kan het dat de verwachte aankomsttijd elke minuut verandert? Een
verwachting verandert onderweg niet, dat zou te veel eer zijn. Na de
verwachting komt de afwachting, en daar hoort geen gesjoemel bij. Ik verwacht
dat ik het daarbij wil laten.
