‘Want lieve luisteraars, vergeet niet waarvoor we het doen.
Als we onze handen hiervan afhouden komt er elke zes seconde een bekende
Nederlander in beeld.’ Het is december van het jaar 2013 als DJ Giel Beelen
zich gedurende zes dagen vrijwillig laat opsluiten in een hondenhok van
anderhalve vierkante meter. Het hondenhok is gevestigd in de achtertuin van
Connie Breukhoven, de enige BN’er die in
het voorgaande jaar niet thuis gaf toen er aan haar deur geklopt werd met de
vraag of ze haar imago een boost wilde geven. Vanessa wist dat tegen de door
haar geleden imagoschade geen euro’s konden opboksen en besloot daarom af te
zien van deelname aan de kermis. Nu, in 2013, geeft ze Giel Beelen onderdak en
brengt ze hem tweemaal daags een bak met vers drinkwater.
Giel Beelen sloot op maandag 24 december 2012, daags na de
instorting van de aarde, de deuren van het glazen huis. Hij was geknakt. Waar
de vorige zes keren hem goed waren bevallen, met alle loftuitingen en een aangesterkte
status als bewonderde BN’er, viel deze editie hem zwaarder op de maag dan de
glazen voedzame vruchtenshakes waar de heren gewoonlijk met zoveel tegenzin hun
lippen aan zetten – medeleven kent zijn grenzen. Giel Beelen was het beu. Elke
keer dagenlang met je hoofd vol geweten in beeld verschijnen en dankbaar
tientjes in ontvangst nemen, dat begon zijn tol te eisen in de 51 andere weken
van het jaar. Giel ging zich steeds meer bezighouden met de oneerlijke
verdeling van welvaart over de wereld. Soms voelde hij zich zelfs een beetje
bezwaard, bezwaard dat hij de dag van zijn laatste vruchtenshake alweer aan de
hertenbiefstuk zat. En dus moest het over zijn; de goede doelen mochten niet
zijn onbezorgde luizenleven gaan beheersen.
‘Met een donatie van slechts 1 euro 50 helpt u Gerard Ekdom een
Voetbal International te kopen en thuis op de bank te blijven zitten.’ Giel kijkt
op en zet zijn microfoon uit. Zijn eerste en laatste gast betreedt het hok. Het
is Maurice de Hond, met de eindstand: 663 euro is er opgehaald voor de
stichting Geef Nederland een blijvend
geweten. Giel is geëmotioneerd. Een innige omhelzing met De Hond volgt: ‘Maurice,
met dit geld kunnen we zoveel doen! Eindelijk kunnen we ervoor zorgen dat Youp
van het Hek, Waylon, Gers Pardoel, Ilse Delange, Sanne Hans, Patrick Lodiers en
Carice van Houten geld aan goede doelen geven zonder daarbij in de publiciteit
te hoeven treden. En wat dacht je van al die andere, niet bekende Nederlanders?’
Er valt een stilte. Het volgende moment geeft De Hond met gedragen stem te
kennen dat de regering heeft besloten het bedrag te halveren omdat er geen
vertegenwoordigers aan het woord zijn geweest. Beelen haalt zijn schouders op
en zegt dat op de koop toe te nemen. ‘Ach’, besluit hij, ‘het is ook maar een
actie.’
