Ik ben transfervrij. Al een tijdje. Mijn contract op de
vorige school liep af en nu ben ik op zoek naar een nieuwe school. Ik voel me
prima zonder school, maar je bent toch docent in opleiding en je wilt toch lesgeven.
Het begint weer te kriebelen, het balletje mag weer gaan rollen. Mijn
zaakwaarnemer Rob Jansen kijkt voor mij of er scholen interesse hebben. Omdat
we nu middenin het seizoen zitten, moet ik het vooral hebben van blessures en
van ontslagen. Rob houdt zijn ogen en oren open.
Vorige week had ik een gesprek op een school in de buurt.
Rob kijkt vooral rond in de buurt, omdat hij weet dat ik een familieman ben en
moeder de vrouw, als die eenmaal aan boord is, liever niet verhuist, zeker met het oog op de kleine. De school in de buurt was moeilijk te bereiken. Omdat
ik slechts een schoolloze docent in opleiding ben, moest ik de fiets nemen. De
fiets noch ik was uitgerust met een (werkend) navigatiesysteem, dus vroeg ik de
weg aan passerende mensen op straat. Als voormalig docent op een school was dat
even omschakelen.
Ik werd ontvangen door de vrouw van personeelszaken, die me bij
de rectrix en twee docenten afleverde. De rectrix vertelde me waarom ik voor de
moeilijk bereikbare school in de buurt moest kiezen. De school had een visie,
de jeugdopleiding deugde en het gebouw was uitgerust met de meest moderne
apparatuur zodat iedereen op school zich optimaal kon ontwikkelen. Daarbij
zaten er al meer dan 1300 leerlingen op de moeilijk bereikbare school in de
buurt. Voor hen was de school wellicht iets beter bereikbaar, bedacht ik me,
toen ik op de terugweg de hoofdingang ontdekte.
Plotseling werden er vragen aan mij gesteld, over wat ik de
school te bieden had en over wat ik zou doen in situaties. Mijn antwoorden
zetten de rectrix en haar adjudanten om in een profielschets waarmee zichtbaar mijn
geschiktheid gewogen werd. Dit tafereel had iets weg van een ingewikkelde
wijnsoort die met argwaan gekeurd werd. Ik voelde de druk toenemen en wist dat
alles wat ik zei uitvergroot werd. Het goede gevoel, dat voetballers
doorgaans aan gesprekken als dit overhouden, ontbrak vanaf het begin. Er werd voortdurend op mijn helft gespeeld: de belangen van de school prevaleerden boven mijn
motivatie en verwachtingen. Heb ik het zo goed verwoord, Rob?
