Tussen de
giraffen en de speeltoestellen van de Beekse Bergen spelen dit weekend de
Arctic Monkeys. Ze staan op het programma van het eerste Best Kept Secret
Festival, een festival dat op de radio zo veel gepromoot is dat de naam al voor
de aftrap aan verandering toe is. Arctic Monkeys was mijn lievelingsband – voor
zover ik destijds meerdere bands kende – toen ik een jaar of zestien was. Hun
cd’s had ik gekocht in de enige cd-winkel die Hilvarenbeek rijk was. Nu is die
cd-winkel er niet meer: vervangen door nota bene de Arctic Monkeys zelf. Oh,
oneerlijke wereld.
Toen ik de Arctic
Monkeys-cd aanschafte, was er in Hilvarenbeek Elastiek Muziek. Eerder ook, en
later, en nu, maar vooral toen. Tussen ons huis en het festivalterrein, een
grasveld ter grootte van een minimaal afgesneden voetbalveld, bevond zich
slechts een kleine steeg en een rij huizen aan dat grasveld. Toch moest en zou
ik bij een vriend logeren die in één van die huizen woonde. Bij dag en dauw
stonden we op om het programma van de dag door te nemen: Treble, buiten; daarna
Ilse deLange, ook buiten; dan Intwine of Krezip, binnen; en tot slot
Brainpower, binnen. Bij Intwine maakte ik kennis met het festivalfenomeen ‘de
pit’ en bij Brainpower met het concertfenomeen ‘de toegift’. Ik had al drie
keer afscheid genomen van mijn vrienden (het was de laatste avond, dus ik sliep
gewoon weer thuis), voordat ik het concept doorkreeg. Zij riepen zo hard om nog
een liedje dat ze me drie keer niet hoorden. Gelukkig.
Elastiek
Muziek was voor mij het decor van veel meer vuurdopen. Behalve de pit en de
toegift waren voor mij de festivalmunten, het (festival)bier, Twarres, Abel, het
zomaar praten met wildvreemden, claustrofobie, Pater Moeskroen, een milde maar
onmiskenbare vernielzucht, Postmen, Green Lizard, onverschilligheid, dronken
worden en The Sheer nieuw. Ik probeerde met man en macht dat niet te laten
blijken, maar kwam tegelijkertijd zintuigen tekort om alle nieuwe indrukken te
verwerken. Het effect zal bij voorbijgangers drugsgebruik op vroege leeftijd
hebben opgeroepen. Ik trok me daar zogenaamd niets van aan, maar geneerde me
tegelijkertijd voor mijn onbehouwenheid. Helemaal toen ik op een avond mijn
energieoverschot omzette in een act op de houten balie van een leeg kraampje en
mezelf enkele seconden later terugvond in een houten tosti.
Nu wonen er waarschijnlijk
andere mensen van 16 in de huizenrij. Ik ben bij mijn ouders thuis. Ik wilde dit
weekend naar Elastiek Muziek toe gaan maar heb me bedacht. Ik sta niet voor
mezelf in. Ook het Best Kept Secret Festival, een kilometer verderop, is linke
soep. Voor je het weet klim ik het podium op. Dus ga ik dit weekend naar
neutraal terrein: het Goffertpark in Nijmegen. Daar speelt ene Bruce
Springsteen. Hij noemt zichzelf ‘The Boss’: net zo omhooggevallen als ik tijdens Elastiek Muziek. Hij komt zichzelf nog wel tegen.
