Ik kijk naar
De Beste Singer-Songwriter van Nederland( #DBSSW #twitterlivemee). Giel Beelen
en zijn muzikale vrienden gaan hierin op zoek… Ho, zijn muzikale vrienden? Ik
kijk naar het scherm en zie de logge gestalte van Eric Corton het beeld vullen.
Hij hangt, met zijn benen over elkaar, achterover in een leren bank. Als ik hem
niet had gekend, had ik waarschijnlijk een soort pseudo-belezen rugbyer in hem gezien.
Muzikaal? Op Wikipedia lees ik dat Eric Corton de zanger was van het Eric
Corton Trio. Vooruit. Naast hem zit Sanne Hans, beter bekend als Miss Montreal
en de grootste fan van Nielson ‘omdat je gewoon heel lekker bent.’ Vooruit.
Michaël moet
als eerst. Hij vertelt hoe hij vijf jaar geleden een kroeg binnen liep, met een
gitaar op zijn rug. Sindsdien is hij singer-songwriter. Hij omschrijft zijn
stijl als een kruising tussen Ierse folk, Engelse folk en blues. Dat is niet
mis. In een filmpje over Michaël is te zien hoe hij door een vriend naar de
studio wordt gebracht. Er wordt een scène gespeeld waarin hij zijn vriend
hiervoor bedankt. De vriend zegt: ‘Geen probleem, Michaël.’ Dan zijn we weer
terug in de studio. Michaëls liedje gaat over hopen dat de ander het gelooft,
wat hij voelt. Voordat hij begint doet hij zijn hoedje goed.
Met open mond
luister ik naar het nummer, dat over iets anders lijkt te gaan, maar daardoor
niet minder weergaloos is. Ik zet het geluid harder. Als Michaël klaar is, geeft
een betraande Eric Corton commentaar. Hij plaatst het nummer boven de complete
CD Kentucky Avenue van Tom Waits.
Michaël grijnst en zegt dat hij en Eric ‘levelen, ofzo’. Dan is Maartje. Maartje grijnst niet. Terwijl
Eric zijn tranen droog dept, zien we dat Maartje maatje is en dat ze
psychologie studeert. ‘Ik houd van gekke mensen’, zegt ze. Dan begint het
nummer. Ik weet niet zo goed wat ik ervan vind. Medekandidaat Samya ook niet: ‘Ze
zit gewoon. Maar ze er zit ook. Zo van hoppa.’
Ruud valt de
twijfelachtige eer ten deel van de artiest met het meest ‘catchy’ liedje. Samya,
die na Ruud aan de beurt is, vertelt dat ze een opleiding tot taartarchitect
gevolgd heeft. Haar stem is mooi en lijkt een beetje op die van Kate Nash. Het onrustige
nummer valt bij mij noch Nando in de smaak: ‘Het is niet helemaal mijn stijl,
dat raggen op die gitaar.’ Nando denkt wel dat hij een kanshebber is, al heeft
hij geen idee wie zijn concurrenten zijn. Zijn nummer kabbelt een beetje weg,
maar wordt enthousiast ontvangen door de jury, die Nando met de winnaar van de
eerste editie, Douwe Bob, vergelijkt. Ik ben het daar niet mee eens, maar ook
de kandidaten noemen allemaal de naam Douwe Bob. Zij denken dat Nando juist daarom
niet doorgaat.
De reden dat Nando niet doorgaat komt na Nando. Maaike vertelt over haar ouders, die, toen ze op de middelbare school zat, zijn overleden. Daarna zingt ze Dat ik je mis, over het gemis van haar moeder. Het nummer is oprecht en direct en Maaike verovert de jury, mij en niet veel later iTunes door met een kraakheldere stem en blik het van emoties doortrokken liedje op te voeren. Giel Beelen heeft al een tijd lang niet meer aan zijn vader gedacht en Sanne Hans moet huilen omdat, zo blijkt de volgende dag in Koffietijd, Giel zo moet huilen. Eric Corton kan niet achterblijven en huilt mee. Maaike slaat het tafereel enigszins beschroomd gade.
Ik ben ook
geraakt door het liedje maar hoef niet te huilen. Even twijfel ik aan mijn
eigen emoties. Ik vond het toch ook heel mooi? Had ik niet eigenlijk ook moeten
huilen? Als Giel Beelen het kan… Een vriendelijk lachende Maaike laat zien dat er
ook andere manieren zijn om met emoties om te gaan. Misschien ben ik daar nog het meest van onder de indruk.
Jasper zegt ‘popliedjes
met een rockrandje’ te schrijven. Het is mooi geweest.
