‘Ik heb een paar punten die ik met je wil bespreken. Dat wil ik doen in jouw mobiele bakkerij. Loop er mee rond, al minstens zeven weken. Kom alsjeblieft met je bakspullen bij mij.’ Volgehangen met bakspullen komt Abel al meer dan honderd afleveringen langs bij kinderen die samen met hem een taart willen bakken. Abel, met zo’n naam kun je bij mij, Abelfan van het eerste (en daarmee ook meteen het laatste) uur, niets fout doen. Ook als je eigenlijk Siemon de Jong heet en een tattoo op je onderbeen hebt.
Vandaag gaat Abel naar Julia. Julia is alleen thuis. Haar ouders zijn verzocht het pand te verlaten: vader drie jaar geleden door moeder, moeder vandaag door iemand van het programma. Julia wil namelijk een taart bakken, een taart voor haar opa. En als er iets vervelend is tijdens het bakken van een taart, dan is het natuurlijk de bemoeizucht van je ouder(s). Abel mag wel meehelpen, mits hij vier tassen met suiker meeneemt en de hond uitlaat.
Ik vind Taarten van Abel het beste tv-programma van Nederland. Ik durf dit te beweren, want ik zie nagenoeg alles. De gesprekken die de kinderen met Abel voeren, ogen oprecht en natuurlijk en gaan over van alles, over belangrijke en minder belangrijke dingen. Geen ingestudeerde open deuren, geen opgewonden botoxhoofden die om de drie seconden ‘super’ en ‘bizar’ roepen. De kinderen vertellen wat ze willen vertellen en Abel reageert en bakt.
Zo ook bij Julia thuis. Als de hond een kijkje komt nemen, vraagt Abel naar de naam en het ras van de hond. ‘Beide Boomer’, antwoordt Julia. ‘Duidelijk.’, zegt Abel. En ze bakken verder. De aflevering duurt twintig minuten en bestaat voor het grootste deel uit de momenten dat Julia zin heeft om te praten. Ze praat over ijsjes, Oerle en uitgaanscentrum De Kers. Via uitgaanscentrum De Kers komt ze bij haar opa, de eigenaar. Ze weet pas sinds kort dat opa haar opa is. Haar tante had het verklapt, per ongeluk. Opa is aardig, grappig, heeft een bril, een snor en een staartje. Julia heeft hem nu een paar keer gezien.
De taart bestaat uit allemaal snorren, brillen en staartjes van marsepein, genoeg om een gebit mee te vernietigen - gelukkig loopt opa dat gevaar niet meer. Julia loopt er voorzichtig mee naar De Kers. Opa is blij verrast en pakt haar flink beet. Abel is dan al lang en breed uit beeld. Hij vraagt Julia niet hoe ze zich voelt. Dat kan misschien als opa weer friet bakt en de camera’s uit zijn.
