De cd van Shania Twain kocht ik in de cd-winkel in
Hilvarenbeek. Ik was een jaar of tien. De cd-winkel was muf en de verkoper deed
daar weinig voor onder. Ik kocht daar niet alleen de cd van Shania Twain, maar ook
die van de Charley Lownoise & Mental Theo en een singeltje van Aqua. Van
enige cohesie in mijn smaak was nog lang geen sprake. Ik luisterde wat ik leuk
vond, was nog niet op de hoogte van, laat staan gevoelig voor genres en
bijbehorende doelgroepen. Pet Shop Boys, Solid Harmony, Tracy Chapman, Toy Box,
Shania Twain, ze stonden bij mij allemaal op één bandje.
Waar Shania Twain precies over zong, ontging me. Ik kon de
woorden dromen, dat wel, maar had geen flauw idee wat ze betekenden. Dat maakte
me niets uit. ‘Honey, I’m home’, ‘Don’t be stupid (you know I love you)’ en ‘Man,
I feel like a woman’ zong ik altijd van begin tot eind mee; alleen de
allermoeilijkste woorden liet ik passeren. Intussen maakte ik ijverig mijn eerste
huiswerkopgaves, over staartdelingen en hoofdsteden. Op mijn deur hing een oude
poster van Sesamstraat. Als vriendjes dat kinderachtig vonden, stelde ik de
poster gerust met de woorden van Shania Twain: ‘You’re still the
one’.
Nog steeds luister ik wel eens naar Shania Twain, of naar
Captain Jack, 3T, Fugees of Coolio. Op Spotify kan ik alles wat ik 15 jaar lang
heb moeten missen weer terugvinden. Dat ik niet de enige ben die naar
jeugdherinneringen op zoek is, zie ik aan de enorme hoeveelheid ‘oude’
playlists die er op Spotify te vinden zijn. Dat gegeven sterkt me in het
streven om nog meer muziek van vroeger te luisteren. Ik hoef me er schijnbaar
niet voor te schamen.
Daarom zet ik nu ook zonder moeite een nummer van T-Spoon
aan. Ik schaam me nergens voor, alhoewel: ik zou ook weer niet willen dat iedereen ervan af zou weten. Misschien schaam ik me toch. 'Keep on smiling' is het eerste nummer van een urenlange privésessie. Dit stukje ga ik nooit plaatsen.
